Wysokość opłaty za usługę faktoringową ustala się w wyniku negocjacji. Dlatego trudno podać cennik usług.
Sposobów wyliczania kosztów jest tyle, ile firm faktoringowych. Zasadniczo koszty zależą od wielkości i jakości portfela wierzytelności przedkładanych do faktoringu w ramach umowy.
„Jeżeli sytuacja finansowa faktoranta jest niepewna, z możliwością powstania zatorów płatniczych, a jego odbiorcami są firmy średniej jakości, które opóźniają płatności i muszą być stale monitorowane, to cena będzie odpowiednio wyższa” wyjaśnia Julian Kinkel, prezes firmy AOW Faktoring.
Uwaga na prowizję
Na opłatę faktoringową składają się: prowizja operacyjna, naliczana od wartości wierzytelności przekazanych firmie faktoringowej oraz odsetki od wypłaconych zaliczek. Prowizja operacyjna to opłata za czynności, które faktor zdejmuje ze swoich klientów, świadcząc usługę faktoringową. To księgowanie faktur i płatności, prowadzenie kont rozliczeniowych odbiorców, monitoring spływu należności, wyjaśnianie płatności, monitowanie odbiorców spóźniających się z zapłatą, egzekwowanie należności, okresowe uzgadnianie sald z odbiorcami, raportowanie. W faktoringu pełnym (bez regresu) dochodzi także koszt przejęcia ryzyka niewypłacalności odbiorców. Prowizja operacyjna stanowi od 0,2 do 2 proc. wartości faktury.
Magdalena Barczak Ciechomska, dyrektor departamentu finansowego Pekao Faktoring, jest zdania, że kwota prowizji pobieranej przez faktorów w Polsce będzie prawdopodobnie wzrastać.
„Przychody odsetkowe z transakcji faktoringu maleją, a rosną koszty oprogramowania stosowanego przez faktorów. Podnosząc standard i zakres usług, faktorzy wykonują coraz więcej czynności operacyjnych związanych z wykupem i monitorowaniem stanu nabywanych wierzytelności. Rosną także koszty usług zewnętrznych, z których korzystają faktorzy” twierdzi Magdalena Barczak Ciechomska.
Pozostałe składowe
Druga zasadnicza składowa kosztów faktoringu, odsetki od kwoty wypłaconej zaliczki, to koszt pieniądza. Faktorant płaci je faktorowi za otrzymane wcześniejsze finansowanie faktur, wystawionych z wydłużonym terminem płatności. Na wartość tej pozycji składają się dwa elementy: stopa bazowa (np. WIBOR lub EURIBOR) oraz marża faktora (zwykle od 1 do 3 proc. w skali roku).
Konkretna formuła naliczania odsetek (od jakiej bazy są naliczane i w którym momencie pobierane) różni się w zależności od konstrukcji oferty poszczególnych instytucji faktoringowych. Zdaniem specjalistów, najczęstsze jest naliczanie ich od codziennego efektywnego salda wypłaconych faktorantowi kwot i pobieranie z dołu, czyli po spływie zapłaty od odbiorcy.
Niektóre firmy faktoringowe pobierają opłaty dodatkowe. Najczęściej jest to jednorazowa prowizja przy podpisywaniu umowy, pobierana jako procent od przyznanego limitu finansowania. Jej wysokość to z reguły 0,1 do 0,5 proc. limitu. W przypadku faktoringu bez regresu istnieją także dodatkowe opłaty związane z administrowaniem oraz windykacją należności.
Dla kogo faktoring
1. gdy firma ma okresowe niedobory gotówki, wynikające np. z przyznania odbiorcom kredytu kupieckiego,
2. gdy kontrahenci żądają dłuższych terminów płatności, firmie zależy na wolumenie sprzedaży i szybkim otrzymywaniu gotówki za produkty i usługi,
3. gdy firma rozpoczyna współpracę z nowym kontrahentem i nie zna jego pozycji rynkowej oraz zdolności do terminowego regulowania zobowiązań.
Bartosz Dyląg, Puls Biznesu wyd. 2457, s. 26
www.pb.pl
Prezes Zarządu AOW Faktoring S.A. Absolwent Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Ukończył program EMBA na Uniwersytecie Warszawskim i University of Illions at Urbana – Champagne. Autor licznych publikacji na temat faktoringu. Od 2020 pełni obowiązki członka Komisja Etyki Polskiego Związku Zarządzania Wierzytelnościami.