Faktorant, czyli przedsiębiorca korzystający z usług faktoringu, wystawia fakturę na niezmiennych zasadach. Wystarczy, że umieści na niej informację o przelewie na rzecz firmy faktoringowej takiej jak AOW Faktoring S.A., wskazując przy tym nowy rachunek faktoringowy, na który należy przelać należność. Zapłatę za fakturę od firmy faktoringowej można otrzymać nawet w tym samym dniu, natychmiast po jej odpowiednim potwierdzeniu przez odbiorcę. Wypłacany jest określony procent od wartości faktury, zazwyczaj jest to do 70 do 90%. Istnieją różne rodzaje faktoringu.

W Polsce szczególnie popularny jest faktoring niepełny (z regresem). Polega on na finansowaniu przez faktora faktur bez przejęcia ryzyka niewypłacalności odbiorcy, jednak uwzględnia weryfikację jego wiarygodności. Zależnie od konkretnych przypadków mogą zostać wdrożone ewentualne dodatkowe zabezpieczenia, łącznie z prowadzeniem działań zmierzających od odzyskania niespłaconej faktury na drodze sądowo-komorniczej. Dla wielu firm szczególnie atrakcyjny jest także faktoring zamówieniowy. To finansowanie odbywa się już na etapie złożenia zamówienia przez odbiorcę, a jeszcze bez wystawiania faktury. Charakteryzuje go na ogół niższa kwota wypłaty, z reguły jest to 50% wartości zamówienia oraz wymóg dodatkowych zabezpieczeń. Pozwala jednak na pokrycie kosztów związanych z produkcją, zakupem towaru lub wykonania usługi.

Polskie prawo sprzyja faktoringowi, dzięki czemu branża ta prężnie rozwija się w naszym kraju. Na faktoring nie nakłada się nadmiernych ograniczeń, a jednocześnie sprawuje się nad nim pewną kontrolę. Chociaż faktorzy są traktowani jako instytucje finansowe, faktoringu nie określa się jako czynności bankowej. Tym samym firmy faktoringowe nie potrzebują do działania zezwolenia ani Komisji Nadzoru Finansowego, ani prezesa NBP. Na jakiej zasadzie faktorzy muszą zatem przestrzegać przepisów? Przede wszystkim ze względu na zawierane umowy faktoringowe (tzw. umowy nienazwane). Co to są umowy faktoringowe? Zawierają one elementy, z których nie tylko faktorant, ale również firma faktoringowa musi się wywiązać. Po stronie faktora leży między innymi monitoring wierzytelności czy weryfikacja kontrahentów. Umowy nienazwane, do których zalicza się umowy faktoringowe, podlegają przepisom art. 509 kodeksu cywilnego:

§ 1. Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

§ 2. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Co istotne, umowa faktoringowa jest regulowana także poprzez prawo międzynarodowe. Gwarantuje to konwencja UNIDROIT o faktoringu międzynarodowym, tzw. konwencja ottawska z dnia 28.05.1988 roku. Konwencja nakłada na strony faktoringu obowiązek informowania dłużników o przenoszeniu własności ich wierzytelności. Wedle niej umowa faktoringu to taka, którą zawarto pomiędzy faktorem a faktorantem. Faktorant przenosi na faktora wierzytelności z umów sprzedaży towarów pomiędzy nim, a jego klientami.

Faktor zobowiązuje się do wykonywania określonych usług (co najmniej dwóch):

• finansowania faktoranta,
• rozliczania wierzytelności,
• inkasowania wierzytelności,
• przejmowania ryzyka niewypłacalności dłużnika.